هــر دل که ‌به‌عاشقی زبون نیسٺ
دسـٺ خـوش روزگار دون نـیسٺ
جـز دیـده‌ی شــوخ عــاشــقـان را
بر چهره دوان سرشک خون‌نیسٺ
ڪوتـه نـظری بـه خـلوتـم گفٺ
سودا مڪن آخرٺ جنون نیسٺ
گفـتم ز تو ڪی برآیـد ایـن دود
ڪَٺ آتش غم در اندرون نیسٺ
عــاقــل دانــد ڪه نــالـه‌ی زار
از سوزش سینه‌ای برون نیسٺ
تسـلیـم قـضا شود ڪز ایـن قـید
ڪس‌را به‌خلاص رهنمون نیسٺ
صبر اَر نڪنم چه چـاره سـازم؟
آرام دل از یڪی فـزون نیسٺ
گـر بـڪشــد و گـر مـعـاف دارد
در قبضه‌ٔ او چو من زبون نیسٺ
دانـی بـه چـه مـانــد آب چشـمـم؟
سیماب، که ‌یک‌دمَش سکون‌نیسٺ
در دهــر وفــا نــبـود هـرگـز
یا بود و به‌بخٺ ما کنون نیسٺ
جــان بَرخی ِ روی یــار ڪـردم
گفتم مگرش وفاسٺ چون‌نیسٺ 
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم 



در پای تو هر که سر نینداخٺ
از روی تـو پـرده بـر نـینداخٺ
در تـو نرسـید و پی غـلط ڪرد
آن مرغ ڪه بال و پر نینداخٺ
ڪس بـا رخ تـو نـباخٺ اسـبی
تا جـان چو پـیاده در نینداخٺ
نــفـزود غــم تـو روشــنـایـی
آن را که چو شمع سر نینداخٺ
بـارٺ بڪشـم ڪه مـرد مـعنی
در باخٺ سـر و سـپر نینداخٺ
جــان داد و درون به خـلق نـنمـود
خون‌خورد و سخن به‌در نینداخٺ 
روزی گفتم ڪسی چو من جان
از بـهر تـو در خـطر نـینداخٺ
گفتا نه ڪه تـیر چشـم مـسـتم
صید از تو ضعیف تر نـینداخٺ
با آن ڪه هـمه نـظر در اویـم
روزی سـوی مـا نظر نینداخٺ
نـومیـد نیَـم ڪه چشـم لطفی
بر مـن فِـڪنَـد وَگر نـینداخٺ 
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم 
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم


نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

خون و خاکستر شعری از نادر نادرپور

آن زلـزلـه ‌ای که خانه را لـرزانـد یک شب همه‌چیز را دگرگون کرد چون شعله جهان خفته را سوزاند خاکسـتر صـبح را پر از خـون کرد او بود که شـیشـه‌ هـای رنگین را از پنجره‌های دل به خاک انداخت رخسـار زنـان و رنگ گل ‌ها را در پشت غبار کینه پنهان ساخت گهـواره‌ی مرگ را بجنبـانیـد چون گور به‌خوردن کسان پرداخت در زیر رواق کهـنه‌ی تـاریـخ بر سنگ مزار شهریاران تاخت تـندیـس هـنروران پـیشـین را بشکست و بهای کارشان نشناخت آنگاه ترانه ‌هـای فـتحش را با شیون شوم باد موزون کرد او راه وصال عاشـقان را بست فانوس خیال شاعران را کشت رگ ‌های صدای ساز را بگسست پیشانی جام را به خون آغـشت گنجینه‌ی روز هـای شـیرین را در خاک غم‌گذشته مدفون کرد تالار بزرگ خانه خالی شد از پیکره‌های مرده و زنده دیگر نه کبوتری که از بامش پرواز کنـد به سـوی آینـده در ذهن من از گذشته یادی ماند غـمنـاک و گسـسـته و پراکنـده با خانه و خاطرات من ای دوست آن زلـزلـه کار صد شـبیخون کرد نـاگاه به هـر طـرف که رو کردم دیدم همه وحشت است و ویرانی عـزم سـفرم به پیشـواز آمد تا پشت کنم بر آن پریشانی امـا غـم ِ ترک ِ آشـ
بیشتر بخوانيد
بنشین، بگو، بشنو، برادر جان چه باید کرد؟! با میهن این انبوه اندوهان چه باید کرد؟! با میهن، این چشم انتظار، این مادر تب‌دار با حال ناموزون فرزندان چه باید کرد؟! با سـالـیان دور ِ دشـواری و بـیماری با دردهای زاده از درمان چه باید کرد؟! از روزگار رفته‌ٔ ایران چه باید گفت با نقشه‌ٔ آینده‌ٔ ایران چه باید کرد؟! ای دست‌های پینه‌بسته، مردم خسته با آجر افتاده جای نان چه باید کرد؟! روزی بمن گفتی که‌ این گوی است و این میدان اکنون که گم شد گوی، با میدان چه باید کرد؟! از پای بست خانه‌ام با خواجه گفتم، گفت  بنشین ببین با نقشه‌ٔ ایوان چه باید کرد؟!  
بیشتر بخوانيد

غزل‌مثنوی روز واقعه از بیداد خراسانی

گیرم‌ گلاب‌ ناب‌ شما اصل‌ قمصر اسٺ اما چه‌ سود حاصل‌ گل‌های پرپر اسٺ شـرم از نگاه بلبل‌ بی‌ دل نمی‌ڪنید کز هجر گل‌ نوای‌ فغانش‌ بحنجر اسٺ از آن‌ زمان‌ که آینه‌گردان شب‌ شدید آیینه‌ی دل‌ از دم ‌دوران مُڪدر اسٺ فردایتان چکیده‌ٔ امروز زندگی‌ سٺ امروزتان طلیعه‌ٔ فردای‌ محشر اسٺ وقتی‌‌ که تیغ‌ کینه سر عشق ‌را برید وقتی‌ حدیث‌ درد برایم مڪرر اسٺ وقتی‌ ز چنگ‌ شوم‌‌ زمان مرگ‌ می‌چکد وقتی‌ دل‌ سیاه‌ زمین‌ جای‌ گوهر اسٺ وقتی‌ بهار وصله‌ٔ ناجور فصل‌هاسٺ وقتی تـبر مدافع حـق صنوبر اسٺ وقتی به‌ دادگاه عـدالت طناب دار برصدر مینشیند و قاضی‌ و داورسٺ وقتی‌ طراوت چمن‌ از اشک ابرها سٺ وقتیکه‌ نقش‌ خون‌ بدل‌ ما مُصوّر اسٺ وقتیکه‌ نوح‌ کشتی‌ خود را بخون‌ نشاند وقتی‌ که مار معجزه‌ٔ یک پـیمبر اسٺ وقتی ڪه برخلاف تـمام فسـانه‌ ها امروز شعله‌ مسلخ ِ‌سرخ سمندر اسٺ از من‌ مخواه شعر تَر ای بی‌ خبر ز درد شعری‌که‌ خون‌ از آن‌ نچکد ننگ‌ دفترسٺ ما با زبان‌ سـرخ و سـر سـبز آمدیم تیغ‌ زبان بُرنده‌تر از تیغ خنجر اسٺ این‌ تخته‌ پاره‌ها که‌ به‌آن چنگ‌ می‌زنید ته‌ مانده‌های زورق بر خون‌ شناور سٺ
بیشتر بخوانيد