آن‌بـرگ گلسـٺ یـا بـناگـوش
یا سبزه بهبه گرد چشمهٔ نوش
دسـٺ چو مـنی قـیامه باشـد
با قامٺ چون تویی در آغوش
من مـاه ندیـده‌ ام ڪُله‌ دار
من سـرو ندیده‌ام قـباپوش
وز رفـتن و آمـدن چه گویم
می‌آرد وَجد و می‌برد هـوش
روزی دهـنی به خنده بگشـاد
پسته، دهـن تو گفٺ خاموش
خاطر پی زهـد و توبه می‌رفٺ
عشق آمد و گفٺ زرق مفـروش
مُـسـتـغـرَق یـادٺ آن چـنـانـم
کم هستی خویش شد فراموش
یـاران به نـصیحتـم چـه گوینـد
بنشین و صبور باش و مخروش
ای خام من این چنین بر آتش
عـیبم مڪن اَر برآورَم جـوش
تـا جهد بُود به جـان بڪوشـم
وانگه به ضرورٺ از بُن گوش 
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم 
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم 





طاقـٺ برسـید و هـم بگفـتم
عشـقٺ که ز خلق می‌نهُـفتم
طاقم ز فـراق و صبر و آرام
زآن روز که با غـم تو جُفـتم
آهنگ دراز شـب ز من پرس
ڪز فِـرقَٺ تو دمی نخُفـتم
بر هر مژه قطره‌ای چو الماس
دارم که به گریه سنگ سُـفتم
گر ڪشته شوم عجب مدارید
مـن خود ز حـیاٺ در شگفـتم
تقـدیر در این مـیانم انداخٺ
چندان ڪه ڪناره می‌گرفتم
دی بر سر ڪوی دوسٺ لَختی
خـاڪ قـدمـش به دیـده رُفتم
نه خوار ترم ز خاڪ بگذار
تـا در قـدم عـزیـزش اُفـتم
زانگه ڪه برفـتی از ڪنـارم
صـبر از دل ریـش گفٺ رفتم
‌میرفٺ و به ڪِبر و ناز میگفٺ
بی‌ ما چه ڪنی؟ به لابه گفـتم 
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم 
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم





نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

خون و خاکستر شعری از نادر نادرپور

آن زلـزلـه ‌ای که خانه را لـرزانـد یک شب همه‌چیز را دگرگون کرد چون شعله جهان خفته را سوزاند خاکسـتر صـبح را پر از خـون کرد او بود که شـیشـه‌ هـای رنگین را از پنجره‌های دل به خاک انداخت رخسـار زنـان و رنگ گل ‌ها را در پشت غبار کینه پنهان ساخت گهـواره‌ی مرگ را بجنبـانیـد چون گور به‌خوردن کسان پرداخت در زیر رواق کهـنه‌ی تـاریـخ بر سنگ مزار شهریاران تاخت تـندیـس هـنروران پـیشـین را بشکست و بهای کارشان نشناخت آنگاه ترانه ‌هـای فـتحش را با شیون شوم باد موزون کرد او راه وصال عاشـقان را بست فانوس خیال شاعران را کشت رگ ‌های صدای ساز را بگسست پیشانی جام را به خون آغـشت گنجینه‌ی روز هـای شـیرین را در خاک غم‌گذشته مدفون کرد تالار بزرگ خانه خالی شد از پیکره‌های مرده و زنده دیگر نه کبوتری که از بامش پرواز کنـد به سـوی آینـده در ذهن من از گذشته یادی ماند غـمنـاک و گسـسـته و پراکنـده با خانه و خاطرات من ای دوست آن زلـزلـه کار صد شـبیخون کرد نـاگاه به هـر طـرف که رو کردم دیدم همه وحشت است و ویرانی عـزم سـفرم به پیشـواز آمد تا پشت کنم بر آن پریشانی امـا غـم ِ ترک ِ آشـ
بیشتر بخوانيد
بنشین، بگو، بشنو، برادر جان چه باید کرد؟! با میهن این انبوه اندوهان چه باید کرد؟! با میهن، این چشم انتظار، این مادر تب‌دار با حال ناموزون فرزندان چه باید کرد؟! با سـالـیان دور ِ دشـواری و بـیماری با دردهای زاده از درمان چه باید کرد؟! از روزگار رفته‌ٔ ایران چه باید گفت با نقشه‌ٔ آینده‌ٔ ایران چه باید کرد؟! ای دست‌های پینه‌بسته، مردم خسته با آجر افتاده جای نان چه باید کرد؟! روزی بمن گفتی که‌ این گوی است و این میدان اکنون که گم شد گوی، با میدان چه باید کرد؟! از پای بست خانه‌ام با خواجه گفتم، گفت  بنشین ببین با نقشه‌ٔ ایوان چه باید کرد؟!  
بیشتر بخوانيد

غزل‌مثنوی روز واقعه از بیداد خراسانی

گیرم‌ گلاب‌ ناب‌ شما اصل‌ قمصر اسٺ اما چه‌ سود حاصل‌ گل‌های پرپر اسٺ شـرم از نگاه بلبل‌ بی‌ دل نمی‌ڪنید کز هجر گل‌ نوای‌ فغانش‌ بحنجر اسٺ از آن‌ زمان‌ که آینه‌گردان شب‌ شدید آیینه‌ی دل‌ از دم ‌دوران مُڪدر اسٺ فردایتان چکیده‌ٔ امروز زندگی‌ سٺ امروزتان طلیعه‌ٔ فردای‌ محشر اسٺ وقتی‌‌ که تیغ‌ کینه سر عشق ‌را برید وقتی‌ حدیث‌ درد برایم مڪرر اسٺ وقتی‌ ز چنگ‌ شوم‌‌ زمان مرگ‌ می‌چکد وقتی‌ دل‌ سیاه‌ زمین‌ جای‌ گوهر اسٺ وقتی‌ بهار وصله‌ٔ ناجور فصل‌هاسٺ وقتی تـبر مدافع حـق صنوبر اسٺ وقتی به‌ دادگاه عـدالت طناب دار برصدر مینشیند و قاضی‌ و داورسٺ وقتی‌ طراوت چمن‌ از اشک ابرها سٺ وقتیکه‌ نقش‌ خون‌ بدل‌ ما مُصوّر اسٺ وقتیکه‌ نوح‌ کشتی‌ خود را بخون‌ نشاند وقتی‌ که مار معجزه‌ٔ یک پـیمبر اسٺ وقتی ڪه برخلاف تـمام فسـانه‌ ها امروز شعله‌ مسلخ ِ‌سرخ سمندر اسٺ از من‌ مخواه شعر تَر ای بی‌ خبر ز درد شعری‌که‌ خون‌ از آن‌ نچکد ننگ‌ دفترسٺ ما با زبان‌ سـرخ و سـر سـبز آمدیم تیغ‌ زبان بُرنده‌تر از تیغ خنجر اسٺ این‌ تخته‌ پاره‌ها که‌ به‌آن چنگ‌ می‌زنید ته‌ مانده‌های زورق بر خون‌ شناور سٺ
بیشتر بخوانيد