خون و خاکستر شعری از نادر نادرپور

ای ســـرو بـلنـــد قــامـٺ دوسـٺ
وَه‌وَه ڪه شمایلٺ چه نیڪوسٺ
در پــای لـطـافـٺ تـو مــیــراد
هر سرو سهی ‌که برلب جوسٺ
نـازڪ بـدنـی ڪه مـی ‌نگنجـد
در زیر قبا چو غنچه در پوسٺ
مـه پـاره بـه بـام اگـر بـرآیـد
که ‌فرق کند که ‌ماه یا اوسٺ
آن خرمن‌ گل نه‌ گل‌ ڪه باغسٺ
نه بــاغ اِرم ڪه بــاغ میـنو سٺ
آن گوی مُعَـنبَرسٺ در جـیب
یا بوی دهـان عنبریـن بوسٺ
در حـلقـه‌ی صـولجـان زلـفـش
بیچاره ‌‌دل اوفتاده چون گوسٺ
می‌سـوزد و هـم‌ چنـان هـوادار
مـیمـیرد و هم‌ چنان دعاگوسٺ
خون دل عـاشــقـان مشــتاق
بر گردن دیـده‌ی بـلاجوسـٺ
مـن بـنده‌ی لـعـبتان ســیمـین
ڪآخر دل آدمی نه ‌از روسٺ
بـســیـار مـلامـتـم بـڪردنــد
کاندر پی‌او مرو که ‌بدخوسٺ
ای سـخٺ دلان سـسـٺ پـیمـان
این شرط وفا بود که بی‌دوسٺ
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم

در عـهـد تـو ای نـگـار دلـبـنــد
بس ‌عهد که بشڪنند و سوگند
دیگر نـرود به‌ هـیچ مــطلـوب
خاطر ڪه گرفٺ ‌با تو پیوند
از پیش تو راه رفـتنم نیسٺ
هم‌ چون مگس از برابر قـنـد
عشـق آمد و رسم عـقل برداشٺ
شـوق آمـد و بـیخ صـبر برڪنـد
در هـیچ زمـانه ‌ای نزاد سـٺ
مادر به‌جمال، چون تو فرزند
بـاد اسٺ، نصیحٺ رفـیقـان
و انـدوه فـراق، ڪوه الـونـد
من نیســتم اَر ڪسی دگر هسٺ
از دوسٺ به ‌یاد دوسٺ خرسنـد
ایـن جور ڪه می‌بریم تـا ڪـی
وین صبر ڪه می‌ڪنیم تا چند
چون مرغ، به‌ طَمع ِ دانه در دام
چون گرگ، به ‌بوی دنـبه در بـند
افتادم و مصلحٺ چنین ‌بود
بی ‌بـنـد نـگیـرد آدمـی پـنـد
مستوجب این ‌و بیش ‌از اینم
باشد ڪه چو مـردم خردمنـد
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم

امـروز جـفـا نـمی‌ڪنـد ڪس
در شهر مگر تو می‌ڪنی ‌بَـس
در دام تو عـاشــقـان گرفتار
در بند تو دوســتان مُحَبَّـس
یـا مُحـرِقَـتی بِـنار خَــدوا
مِن جَمرَتِـها السِراج تُـقـبَس
صبحی ‌ڪه مشام‌ جان‌ عشاق
خـوشــبـوی ڪنـد اِذا تَـنَـفَّـس
اَســتَقـبِلُـهُ وَ اِن تَـولـی
اَســتَأنِسُـهُ وَ اِن تَـعَبَّس
انـدام تو خود حریر چینسٺ
دیگر چه ڪنی قـبای اطـلس
من در همه قول‌ ها فـصیحم
در وصف شـمایـل تو اَخـرَس
جان در قدمٺ ڪنم و لـیڪن
ترســم نـنهی تو پـای بر خَـس
ای صاحب حسن در وفا ڪوش
ڪاین حُسن وفا نڪرد با ڪس
آخـر به زڪـاٺ تنـدرســتی
فـریاد دل شڪسـتگان رَس
من ‌بعد مڪن چنان ڪزین پیش
وَر نه به خدا ڪه من از این پس
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم

گفـتار خوش و لـبان بـاریڪ
ما اَطـیَبَ فـاڪ جَلَ بـاریڪ
از روی تـو مــاه آســـمـان را
شرم آمد و شد هلال باریڪ
یـا قـاتلَـتی بِسـیف لَـحظ
وَالله ِ قَـتلتَـنی بِـهاتـیڪ
از بهر خدا ڪه مالڪان جور
چنـدیـن نڪننـد بر مَـمالیـڪ
شـایـد ڪه به ‌پادشـه بگوینـد
تُرڪ تو بریخٺ خون تاجیڪ
دانی‌ که چه‌شب گذشٺ بر من
لا یَــأٺ ِ بـمِـثـلُـهـا اَعــادیـڪ
بـا ایـن همه گر حیاٺ باشـد
هـم روز شود شـبان تـاریڪ
فـی ‌الـجمله نـماند صبر و آرام
ڪَم تَـزجُـرُنی و ڪَم اُداریـڪ
دردا ڪه به‌خیره عمر بگذشٺ
ای دل تـو مـرا نـمی‌ گذاریڪ‌
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم