ناصر تولی

ای ســـرو بـلنـــد قــامـٺ دوسـٺ
وَه‌وَه ڪه شمایلٺ چه نیڪوسٺ

در پــای لـطـافـٺ تـو مــیــراد
هر سرو سهی ‌که برلب جوسٺ

نـازڪ بـدنـی ڪه مـی ‌نگنجـد

در زیر قبا چو غنچه در پوسٺ

مـه پـاره بـه بـام اگـر بـرآیـد

که ‌فرق کند که ‌ماه یا اوسٺ

آن خرمن‌ گل نه‌ گل‌ ڪه باغسٺ
نه بــاغ اِرم ڪه بــاغ مینو سٺ

آن گوی مُعَـنبَرسٺ در جـیب

یا بوی دهـان عنبریـن بوسٺ

در حـلقـه‌ی صـولـجـان زلـفـش
بیچاره ‌‌دل اوفتاده چون گوسٺ

می ‌سـوزد و هـم‌ چنـان هـوادار
مـیمـیرد و هم‌ چنان دعا گوسٺ

خون دل عـاشــقان مشــتاق
بر گردن دیـده‌ی بـلاجوسـٺ

مـن بـنده‌ی لـعـبتان ســیمـین
ڪآخر دل آدمی نه ‌از روسٺ

بـســیـار مـلامـتـم بـڪردنــد
کاندر پی‌او مرو که ‌بدخوسٺ

ای سـخٺ دلان سـسـٺ پـیمـان

این شرط وفا بود که بی‌دوسٺ

بـنشــینم‌ و صبر پیش‌ گـیرم

دنـبـالـه‌ٔ ڪـار خویـش‌ گـیرم