آیــا ڪه به لـب رسید جـانم
آوَخ ڪه ز دسٺ شـد عـنانم
ڪس دید چو من ضعیف هرگز
ڪز هـسـتی خویـش در گمانم
پروانه ام اوفـتان و خیزان
یڪباره بســوز و وارهـانم
گر لطف ڪنی بجای اینـم
ور جـور ڪنی سـزای آنـم
جز نقش تو نیسٺ در ضمیرم
جز نـام تـو نـیســٺ بر زبـانـم
گر تلخ ڪنی به دوریَم عـیش
یـادٺ چو شڪر ڪنـد دهـانم
اســرار تـو پـیش ڪس نگویم
اوصاف تو پیش ڪس نخوانم
بـا درد تـو یـاوری نـدارم
وز دسٺ تو مَخلَصی ندانم
عاقل بِجَـهَد ز پیش شمشیر
مـن ڪشـتهٔ سـر بر آسـتانم
چون در تو نمی‌توان رسیدن
به زان نَـبُود ڪه تـا تـوانـم
بـنشــینم‌وصـبرپـیش‌گـیرم
دنـبـالـه‌ٔڪـارخـویـش‌گـیرم
نظرات
ارسال یک نظر