دوبـاره دلـم زد به دریـای خون
یله عقل من شد به‌طرف جنون
چنان نـاله‌ی عـشـقم آمد به گوش
که‌‌خون ‌در رگ غیرٺ آمد بجوش
چنان بی‌خود از باده‌ٔ غم شدم
ڪه تـندیس اندوه عـالم شدم
دگر اخـتیـارم نـباشـد به دسـٺ
قلم‌مسخ‌شد خامه درهم شکسٺ
مرا شور عشق این‌چنین شیر ڪرد
قـلم را به دستم چو شـمشیر ڪرد
چو من بر ڪشم تیغ دور از نیام
نـمانـد ڪسـی را مـجال ڪـلام
چنان مسٺ عشق آورم بر ورق
ڪه نـای قـلم را نـمانـد رمـق
هزاران سوال از شما می‌ڪنم
سر از عقده‌ٔ سینه وا می‌ڪنم
هزاران سوال از شما می‌ڪنم
و رو را به روی خـدا می‌ڪنم
هزاران سوال از ازل تا ڪنون
سـوالاٺ عـقل و جواب جنون
چـرا آدم از بـاغ خـلد بـریـن
به اجبار حق شد مقیم زمین
چـرا مـا فـتادیم از عـرش مـان
و از خون‌دل رنگ‌شد فرش‌مان
چرا زخمی مار و ڪژدم شدیم
چرا مـا زمـین‌ گیر گندم شدیم
چرا مرگ با قـتل آغـاز شد
و باب برادر ڪشی باز شد
چرا این زمین عرصه‌ٔ جنگ شد
صداقٺ چرا مسـخ نـیرنگ شد
چرا پر شد از خون مـا جام ‌شان
و شیرین شد از تلخ ما ڪام‌شان 
چرا آبشان اشک چشمان ماسٺ
چرا نان شان پاره‌ی جان ماسٺ
چرا ڪینه را بی ڪران دیده‌ایم
چرا عشق را خسته جان دیده‌ایم
چرا عـشـق حـلاج تڪفـیر شد
چرا بیشه‌ها خالی از شـیر شد
چرا گونه‌ٔ ڪودڪان زرد شد
چـرا درد سـهـم دل مـرد شـد
چرا خشڪ شد بیخ مردانگی
چـرا نـنگ شـد نـام دیـوانگی
چـرا دیـن ‌مان از خـدا شد جـدا
چرا سهم‌مان شد سکوٺ‌از صدا
به جرم صدا سنگ بر من زدند
و هی تـازیـانه بر این تـن زدند
چو بسـتند دروازه‌ی عـشـق را
بر آن قفلی از جنس آهن زدند
خدنگی به رسم برادر ڪشی
شـغادانه خو بر تـهمـتن زدند
ندیدی مگر ڪاوه را بی درفش
به مـیدان این شـهر گردن زدند
چگونه نـنالم از این حجم غـم
ڪه دیدم عـلمـدار را بی عـلم
چرا از حـقیقٺ گریزان شـدیم
به لـفافه رفتیم و پنهان شدیم
چرا نیسٺ دیگر یل سـیسـتان
چرا نـیسٺ شد بـبر مـازندران
چرا خار را گل سپر می‌ڪنید
صـنوبر فـدای تـبر می‌ڪنیـد
چـرا و چـرا جـانـم آتـش گرفٺ
سخن رنگ‌خون سیاوش گرفٺ
دوبـاره دچـار تـلاطم شـدم
میان سوالاٺ خود گم شدم
هـراس از چه داری یل نـامدار
برون آ ز خود نـعره از دل برآر
که‌در ڪل‌عالم چو این‌خاک‌نیسٺ
مـرا از تـو ای اهـرمـن بـاک نیسٺ
ڪسی ڪو هوای فـریدون ڪند
سـر از بـند ضحاڪ بـیرون ڪند
چو موسی بزن دل به‌دریای نیل
در آتـش درآیـید هم چون خلیل
یـقیـن دار دریـا پریشـان شود
و آتش به رویٺ گلستان شود
من از بی‌ خیالان فغان می‌ڪنم
ڪه این دردها را بیان می‌ڪنم
من از عشـق پوشـالی آزرده‌ام
دلم را به این عشـق نسپرده‌ام
مرا عشق میهن در این برهه بـس
که ‌در دل نگنجد دگر عشق‌ ڪس
من از انـزوای زمـان خسـته‌ام
دلم را به عشـق شـما بسـته‌ام
شما ای رفیقان دل خون من
تـبار شـهیدان گل‌گون ڪفن
شـما ای همه غـم‌ گسـاران دل
در این قحطی عشق یاران دل
از این ‌ورطه باید گذاری کنیم
بـیایـید بـا هـم قـراری ڪنیـم
ڪه هـمـدرد درد خـلایـق شـویم
و خون‌خواه خون شقایق شویم
برون گشته‌از خویش‌و کاری‌ڪنیم 
چـنان نسـل مـن سـربـداری ڪنیـم 

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

خون و خاکستر شعری از نادر نادرپور

آن زلـزلـه ‌ای که خانه را لـرزانـد یک شب همه‌چیز را دگرگون کرد چون شعله جهان خفته را سوزاند خاکسـتر صـبح را پر از خـون کرد او بود که شـیشـه‌ هـای رنگین را از پنجره‌های دل به خاک انداخت رخسـار زنـان و رنگ گل ‌ها را در پشت غبار کینه پنهان ساخت گهـواره‌ی مرگ را بجنبـانیـد چون گور به‌خوردن کسان پرداخت در زیر رواق کهـنه‌ی تـاریـخ بر سنگ مزار شهریاران تاخت تـندیـس هـنروران پـیشـین را بشکست و بهای کارشان نشناخت آنگاه ترانه ‌هـای فـتحش را با شیون شوم باد موزون کرد او راه وصال عاشـقان را بست فانوس خیال شاعران را کشت رگ ‌های صدای ساز را بگسست پیشانی جام را به خون آغـشت گنجینه‌ی روز هـای شـیرین را در خاک غم‌گذشته مدفون کرد تالار بزرگ خانه خالی شد از پیکره‌های مرده و زنده دیگر نه کبوتری که از بامش پرواز کنـد به سـوی آینـده در ذهن من از گذشته یادی ماند غـمنـاک و گسـسـته و پراکنـده با خانه و خاطرات من ای دوست آن زلـزلـه کار صد شـبیخون کرد نـاگاه به هـر طـرف که رو کردم دیدم همه وحشت است و ویرانی عـزم سـفرم به پیشـواز آمد تا پشت کنم بر آن پریشانی امـا غـم ِ ترک ِ آشـ
بیشتر بخوانيد
بنشین، بگو، بشنو، برادر جان چه باید کرد؟! با میهن این انبوه اندوهان چه باید کرد؟! با میهن، این چشم انتظار، این مادر تب‌دار با حال ناموزون فرزندان چه باید کرد؟! با سـالـیان دور ِ دشـواری و بـیماری با دردهای زاده از درمان چه باید کرد؟! از روزگار رفته‌ٔ ایران چه باید گفت با نقشه‌ٔ آینده‌ٔ ایران چه باید کرد؟! ای دست‌های پینه‌بسته، مردم خسته با آجر افتاده جای نان چه باید کرد؟! روزی بمن گفتی که‌ این گوی است و این میدان اکنون که گم شد گوی، با میدان چه باید کرد؟! از پای بست خانه‌ام با خواجه گفتم، گفت  بنشین ببین با نقشه‌ٔ ایوان چه باید کرد؟!  
بیشتر بخوانيد

غزل‌مثنوی روز واقعه از بیداد خراسانی

گیرم‌ گلاب‌ ناب‌ شما اصل‌ قمصر اسٺ اما چه‌ سود حاصل‌ گل‌های پرپر اسٺ شـرم از نگاه بلبل‌ بی‌ دل نمی‌ڪنید کز هجر گل‌ نوای‌ فغانش‌ بحنجر اسٺ از آن‌ زمان‌ که آینه‌گردان شب‌ شدید آیینه‌ی دل‌ از دم ‌دوران مُڪدر اسٺ فردایتان چکیده‌ٔ امروز زندگی‌ سٺ امروزتان طلیعه‌ٔ فردای‌ محشر اسٺ وقتی‌‌ که تیغ‌ کینه سر عشق ‌را برید وقتی‌ حدیث‌ درد برایم مڪرر اسٺ وقتی‌ ز چنگ‌ شوم‌‌ زمان مرگ‌ می‌چکد وقتی‌ دل‌ سیاه‌ زمین‌ جای‌ گوهر اسٺ وقتی‌ بهار وصله‌ٔ ناجور فصل‌هاسٺ وقتی تـبر مدافع حـق صنوبر اسٺ وقتی به‌ دادگاه عـدالت طناب دار برصدر مینشیند و قاضی‌ و داورسٺ وقتی‌ طراوت چمن‌ از اشک ابرها سٺ وقتیکه‌ نقش‌ خون‌ بدل‌ ما مُصوّر اسٺ وقتیکه‌ نوح‌ کشتی‌ خود را بخون‌ نشاند وقتی‌ که مار معجزه‌ٔ یک پـیمبر اسٺ وقتی ڪه برخلاف تـمام فسـانه‌ ها امروز شعله‌ مسلخ ِ‌سرخ سمندر اسٺ از من‌ مخواه شعر تَر ای بی‌ خبر ز درد شعری‌که‌ خون‌ از آن‌ نچکد ننگ‌ دفترسٺ ما با زبان‌ سـرخ و سـر سـبز آمدیم تیغ‌ زبان بُرنده‌تر از تیغ خنجر اسٺ این‌ تخته‌ پاره‌ها که‌ به‌آن چنگ‌ می‌زنید ته‌ مانده‌های زورق بر خون‌ شناور سٺ
بیشتر بخوانيد