طاهـره قـرةالـعین

جذَباٺُ ‌شـوقڪَ ‌اَلجُـمَٺ
بِـســلاسِـل ‌اَلـغَـم ‌وَالـبَلا
همه ‌عاشـقان ‌شڪسته ‌دل
ڪه ‌دهـند جـان ‌به‌ ره ‌بـلا
اگر آن ‌صَـنم‌ ز ره‌ ســتم
پی ‌ڪشـتنم‌ بـنهد قـدم
لَـقـَد اِســتقـامَ بِـسـیفِـهِ
وَلـقَد رَضیٺُ‌ بِـما رَضی
تو بملک ‌و جاه‌ سڪندری
من‌ و راه‌ و رسـم‌ قـلندری
اگر آن‌ خوشسٺ‌ تو درخوری
‌و گر ایـن‌ بـدسـٺ ‌مـرا ســزا
بگذر ز مـنزل‌ مـا و من
بِـنما بـملـڪ فـنا وطن
فَــاِذا فَـعَلٺَ بِـمثل ذا
فَـلَقد بَـلغٺُ بِـما تَشـا
سـحری نگار سـتمگرم
قـدمی نهاد به ‌بسـترم
فَــاِذا رَایٺَ جـمالُـه
طَلعَ الـصَباحُ ڪَانَما
لَـمَعاٺَ وَجهڪَ ‌اِشـرَقَٺ
وَ شُـعاعِ‌ طَلَعتُڪَ‌ اِعـتَلی
ز چه ‌رو اَلَـسٺَ ‌بِربِـڪُم
نزنی بزن‌ ڪه ‌بَـلی ‌بَـلی
ز جواب‌ طبل‌ اَلَـسـٺ او
ز وَلا چو ڪوس بلا زدند
همه خـیمه زد بِـدر دلـم
سِـپه غـم و حشَـم بـلا
چه‌خوش‌ آنکه ‌آتش ‌حیرتی
زنـیَم ‌به‌ قـلـه‌ی طـور دل
فَـصَڪَڪتَه وَ جَـعَلتَه
مُـتَدَڪدِڪا مُتَـزَلـزلا
پی ‌خوان‌ دعوٺ‌ عشـق ‌او
همه ‌شب ‌ز خیل ‌ڪَروبَیان
رسـد این سـفیر مُـهیمِـنی
ڪه ‌گروه‌ غـمزده‌ اَلـصـلا
من‌ و وصف ‌آن ‌شَـه ‌خوبرو
ڪه ‌زدنـد صَـلای ‌بـلا بر او
به نشاط ‌و قـهقـهه ‌شد فُرو
ڪه ‌اَنَــا الـشَـهـیدُ ‌بِڪربَـلا
چو شـنید نـاله‌ی‌ مرگ‌ من
پی‌ ساز من‌ شده ‌برگ ‌من
فَـمَشـی الا مِـهر وَلا
وَ بَڪی عَلی مُجَلجَلا
هَـله ای گروه امـانـیان
بڪشید هلهله این زمان
ڪه ‌ظهور دلـبر مـا عـیان
شده‌ فاش‌ و ظاهر و برملا
گرتـان بود طـمـع لـقا
وَرِتان بود هـوس بـقا
ز وجود مُطـلقه مُطلقا
بر آن صـنم بشـوید لا
تو ڪمان‌ ڪشیده‌ و در ڪمین
ڪه‌ زنـی ‌به‌ تـیر، مـن ِ‌ حـزیـن
هـمه‌ غـمـم بـود از هـمـین
که ‌خدا نڪرده‌ ڪنی خطا
تو که ‌فَلس‌ ماهی ‌حیرتی
چه ‌زنی‌ ز بـحر وجود دم
بنشین ‌چو طوطی ‌و دمبِدم
بـشــنـو خـروش ‌نـهـنگ ‌لا

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

خون و خاکستر شعری از نادر نادرپور

آن زلـزلـه ‌ای که خانه را لـرزانـد یک شب همه‌چیز را دگرگون کرد چون شعله جهان خفته را سوزاند خاکسـتر صـبح را پر از خـون کرد او بود که شـیشـه‌ هـای رنگین را از پنجره‌های دل به خاک انداخت رخسـار زنـان و رنگ گل ‌ها را در پشت غبار کینه پنهان ساخت گهـواره‌ی مرگ را بجنبـانیـد چون گور به‌خوردن کسان پرداخت در زیر رواق کهـنه‌ی تـاریـخ بر سنگ مزار شهریاران تاخت تـندیـس هـنروران پـیشـین را بشکست و بهای کارشان نشناخت آنگاه ترانه ‌هـای فـتحش را با شیون شوم باد موزون کرد او راه وصال عاشـقان را بست فانوس خیال شاعران را کشت رگ ‌های صدای ساز را بگسست پیشانی جام را به خون آغـشت گنجینه‌ی روز هـای شـیرین را در خاک غم‌گذشته مدفون کرد تالار بزرگ خانه خالی شد از پیکره‌های مرده و زنده دیگر نه کبوتری که از بامش پرواز کنـد به سـوی آینـده در ذهن من از گذشته یادی ماند غـمنـاک و گسـسـته و پراکنـده با خانه و خاطرات من ای دوست آن زلـزلـه کار صد شـبیخون کرد نـاگاه به هـر طـرف که رو کردم دیدم همه وحشت است و ویرانی عـزم سـفرم به پیشـواز آمد تا پشت کنم بر آن پریشانی امـا غـم ِ ترک ِ آشـ
بیشتر بخوانيد
بنشین، بگو، بشنو، برادر جان چه باید کرد؟! با میهن این انبوه اندوهان چه باید کرد؟! با میهن، این چشم انتظار، این مادر تب‌دار با حال ناموزون فرزندان چه باید کرد؟! با سـالـیان دور ِ دشـواری و بـیماری با دردهای زاده از درمان چه باید کرد؟! از روزگار رفته‌ٔ ایران چه باید گفت با نقشه‌ٔ آینده‌ٔ ایران چه باید کرد؟! ای دست‌های پینه‌بسته، مردم خسته با آجر افتاده جای نان چه باید کرد؟! روزی بمن گفتی که‌ این گوی است و این میدان اکنون که گم شد گوی، با میدان چه باید کرد؟! از پای بست خانه‌ام با خواجه گفتم، گفت  بنشین ببین با نقشه‌ٔ ایوان چه باید کرد؟!  
بیشتر بخوانيد

غزل‌مثنوی روز واقعه از بیداد خراسانی

گیرم‌ گلاب‌ ناب‌ شما اصل‌ قمصر اسٺ اما چه‌ سود حاصل‌ گل‌های پرپر اسٺ شـرم از نگاه بلبل‌ بی‌ دل نمی‌ڪنید کز هجر گل‌ نوای‌ فغانش‌ بحنجر اسٺ از آن‌ زمان‌ که آینه‌گردان شب‌ شدید آیینه‌ی دل‌ از دم ‌دوران مُڪدر اسٺ فردایتان چکیده‌ٔ امروز زندگی‌ سٺ امروزتان طلیعه‌ٔ فردای‌ محشر اسٺ وقتی‌‌ که تیغ‌ کینه سر عشق ‌را برید وقتی‌ حدیث‌ درد برایم مڪرر اسٺ وقتی‌ ز چنگ‌ شوم‌‌ زمان مرگ‌ می‌چکد وقتی‌ دل‌ سیاه‌ زمین‌ جای‌ گوهر اسٺ وقتی‌ بهار وصله‌ٔ ناجور فصل‌هاسٺ وقتی تـبر مدافع حـق صنوبر اسٺ وقتی به‌ دادگاه عـدالت طناب دار برصدر مینشیند و قاضی‌ و داورسٺ وقتی‌ طراوت چمن‌ از اشک ابرها سٺ وقتیکه‌ نقش‌ خون‌ بدل‌ ما مُصوّر اسٺ وقتیکه‌ نوح‌ کشتی‌ خود را بخون‌ نشاند وقتی‌ که مار معجزه‌ٔ یک پـیمبر اسٺ وقتی ڪه برخلاف تـمام فسـانه‌ ها امروز شعله‌ مسلخ ِ‌سرخ سمندر اسٺ از من‌ مخواه شعر تَر ای بی‌ خبر ز درد شعری‌که‌ خون‌ از آن‌ نچکد ننگ‌ دفترسٺ ما با زبان‌ سـرخ و سـر سـبز آمدیم تیغ‌ زبان بُرنده‌تر از تیغ خنجر اسٺ این‌ تخته‌ پاره‌ها که‌ به‌آن چنگ‌ می‌زنید ته‌ مانده‌های زورق بر خون‌ شناور سٺ
بیشتر بخوانيد