مونالیزا شعری از رحمت‌اله رسولی مقدم

مـرا بکار و بـرویـانـم
مرا که نطفه‌ٔ انـدوهم
درون مـرکز رویـانـت
چنانکه در تو جنین بودم
و آرزوی جـوان بودن
مرا جوانه زد از جانت
                         و در تو ریشه ‌زدم غم را
تو بارور شدی از دردم
بـیا مـرا متولـد کن
که از جهان ِ کمت سـیرم
که در دهان ِ غمت کم کم
به درد بو بـبرد شـیرم
سپس ببند به پستانت
                               گرسـنه بودن آدم را
که دور بردن پـستانـت
گرسنه را به دریدن برد
و صید را به دویدن برد
سپس عواطف ِ ناچیزت
اضافه کرد به تـنهایـی
به گرگ گشتن ِ در آنت
                          بزرگ گشتن ِ کم کم را
بزرگ‌تر شدم از پیشـم
بـلندتر شدی از ریشـم
مرا بـپوش اگر نـیشـم
گزنـد فـاش شدن دارد
تو برمـلایی و می‌دانی
لـبت گرفته به دنـدانت
                              گزنده‌ های دهانم را
بـبُر چنـان‌ که برَش داری
زبان ِ گوش ِ کرت اینست
زبان، زبانه‌ٔ کِش داریست
که آبـدار ترت ایـن است
مرا نبخش و بدین صورت
کشـیده باش به دسـتانـت
                             هزار سیلی محکم را
اگرچه عاجزی از نیشم
فـرار کرده‌ای از کیشـم
بـیا و خـتم کلامـت را
به‌صبر و حوصله دعوت‌کن
بـدون معجزه وارد کن
به قـرن ِ آخر ِ ایـمانـت
                             رسـول ‌های مقدم را
به رغم باکرگی در خود
مـرا بکار و بـرویـانـم
تو فـاعـلی و تو مفـعولـی
تویی که معجزه‌گر هستی
چگونه ایـن همه معمولـی
به جیب خود زده دامانت
                           نجیب بودن مریم را؟
که پوزخند مونالیزا ست
حـدود قـرمـز خودکارت
زنان ِ خارج از این حیطه
به پـاکبـاز ِ خـطا کارت
چقدر جزیه بـپردازند
که مـردهای نگهبانـت
                         رها کنند این جهنم را؟!
تو در  کنار مطیعانت
چقدر نـاشـنوا هستی
که حلـقواره‌ٔ شـیپورت 
دمیده است به تـنهایـی
درون ِ گوش ِ به فرمانت
                             هزار حلقه‌ٔ توام را؟!
اگرچه روح ‌تو قدیس است
پر از تجسـد تـندیـس است
بـتی که از تو تراشـیدم
شمایلی‌ست که ابلیس است
بگو ... و بعد تصور کن
درون نسـخه‌ٔ پـنهانـت
                                تمایلات ِ مجسم را
مـرا بکار و بـرویـانـم
سپس بخشک و بپوسانم
گذشته‌ای که غم‌انگیز است
به نـاگزیری ِ مـن می گفـت
از این پیاله که لبریز است
بـنوش و برلـب ِ لـیوانـت
                            ببوس خاطره‌ٔ سم را 

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

خون و خاکستر شعری از نادر نادرپور

آن زلـزلـه ‌ای که خانه را لـرزانـد یک شب همه‌چیز را دگرگون کرد چون شعله جهان خفته را سوزاند خاکسـتر صـبح را پر از خـون کرد او بود که شـیشـه‌ هـای رنگین را از پنجره‌های دل به خاک انداخت رخسـار زنـان و رنگ گل ‌ها را در پشت غبار کینه پنهان ساخت گهـواره‌ی مرگ را بجنبـانیـد چون گور به‌خوردن کسان پرداخت در زیر رواق کهـنه‌ی تـاریـخ بر سنگ مزار شهریاران تاخت تـندیـس هـنروران پـیشـین را بشکست و بهای کارشان نشناخت آنگاه ترانه ‌هـای فـتحش را با شیون شوم باد موزون کرد او راه وصال عاشـقان را بست فانوس خیال شاعران را کشت رگ ‌های صدای ساز را بگسست پیشانی جام را به خون آغـشت گنجینه‌ی روز هـای شـیرین را در خاک غم‌گذشته مدفون کرد تالار بزرگ خانه خالی شد از پیکره‌های مرده و زنده دیگر نه کبوتری که از بامش پرواز کنـد به سـوی آینـده در ذهن من از گذشته یادی ماند غـمنـاک و گسـسـته و پراکنـده با خانه و خاطرات من ای دوست آن زلـزلـه کار صد شـبیخون کرد نـاگاه به هـر طـرف که رو کردم دیدم همه وحشت است و ویرانی عـزم سـفرم به پیشـواز آمد تا پشت کنم بر آن پریشانی امـا غـم ِ ترک ِ آشـ
بیشتر بخوانيد
بنشین، بگو، بشنو، برادر جان چه باید کرد؟! با میهن این انبوه اندوهان چه باید کرد؟! با میهن، این چشم انتظار، این مادر تب‌دار با حال ناموزون فرزندان چه باید کرد؟! با سـالـیان دور ِ دشـواری و بـیماری با دردهای زاده از درمان چه باید کرد؟! از روزگار رفته‌ٔ ایران چه باید گفت با نقشه‌ٔ آینده‌ٔ ایران چه باید کرد؟! ای دست‌های پینه‌بسته، مردم خسته با آجر افتاده جای نان چه باید کرد؟! روزی بمن گفتی که‌ این گوی است و این میدان اکنون که گم شد گوی، با میدان چه باید کرد؟! از پای بست خانه‌ام با خواجه گفتم، گفت  بنشین ببین با نقشه‌ٔ ایوان چه باید کرد؟!  
بیشتر بخوانيد

غزل‌مثنوی روز واقعه از بیداد خراسانی

گیرم‌ گلاب‌ ناب‌ شما اصل‌ قمصر اسٺ اما چه‌ سود حاصل‌ گل‌های پرپر اسٺ شـرم از نگاه بلبل‌ بی‌ دل نمی‌ڪنید کز هجر گل‌ نوای‌ فغانش‌ بحنجر اسٺ از آن‌ زمان‌ که آینه‌گردان شب‌ شدید آیینه‌ی دل‌ از دم ‌دوران مُڪدر اسٺ فردایتان چکیده‌ٔ امروز زندگی‌ سٺ امروزتان طلیعه‌ٔ فردای‌ محشر اسٺ وقتی‌‌ که تیغ‌ کینه سر عشق ‌را برید وقتی‌ حدیث‌ درد برایم مڪرر اسٺ وقتی‌ ز چنگ‌ شوم‌‌ زمان مرگ‌ می‌چکد وقتی‌ دل‌ سیاه‌ زمین‌ جای‌ گوهر اسٺ وقتی‌ بهار وصله‌ٔ ناجور فصل‌هاسٺ وقتی تـبر مدافع حـق صنوبر اسٺ وقتی به‌ دادگاه عـدالت طناب دار برصدر مینشیند و قاضی‌ و داورسٺ وقتی‌ طراوت چمن‌ از اشک ابرها سٺ وقتیکه‌ نقش‌ خون‌ بدل‌ ما مُصوّر اسٺ وقتیکه‌ نوح‌ کشتی‌ خود را بخون‌ نشاند وقتی‌ که مار معجزه‌ٔ یک پـیمبر اسٺ وقتی ڪه برخلاف تـمام فسـانه‌ ها امروز شعله‌ مسلخ ِ‌سرخ سمندر اسٺ از من‌ مخواه شعر تَر ای بی‌ خبر ز درد شعری‌که‌ خون‌ از آن‌ نچکد ننگ‌ دفترسٺ ما با زبان‌ سـرخ و سـر سـبز آمدیم تیغ‌ زبان بُرنده‌تر از تیغ خنجر اسٺ این‌ تخته‌ پاره‌ها که‌ به‌آن چنگ‌ می‌زنید ته‌ مانده‌های زورق بر خون‌ شناور سٺ
بیشتر بخوانيد